βόλτα στην πόλη
Ένα ασταμάτητο «νταπα ντούπα» από κάποιον γείτονα που άκουγε μουσική στη διαπασών, δεν με άφησε να απολαύσω το κυριακάτικο πρωινό χουζουρεύοντας. Για κάμποση ώρα περιφερόμουν μες στο σπίτι σαν την άδικη κατάρα.
Ο ήλιος έξω λαμπερός, απάνω στο θρονί του εξουσίαζε στον ουρανό. Φθινοπωρινή ηλιοφάνεια και ζεστούλα δεν είναι παράγοντες που επιτρέπουν να μείνεις για πολύ στο σπίτι.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω μια βόλτα με την μηχανή για να χαρώ κι εγώ την φθινοπωρινή λιακάδα. Έτσι λοιπόν ντύθηκα καλά, φόρεσα το κράνος μου, καβάλησα τη μηχανή και ξεκίνησα. Αποφάσισα να ακολουθήσω τη διαδρομή Νέος Κόσμος- λεωφόρος Συγγρού-λεωφόρος Ποσειδώνος-λεωφόρος Βουλιαγμένης- επιστροφή στο Νέο Κόσμο.
Βγαίνοντας στη λεωφόρο Συγγρού το πρώτο πράγμα που έχεις να αντιμετωπίσεις και σου σφίγγεται η καρδιά, όταν οδηγάς μηχανή, είναι η ιλιγγιώδης ταχύτητα των αυτοκινήτων. Αυτοκίνητα να τρέχουν με πάνω από 100 χ.λ.μ. την ώρα σε ένα δρόμο που το όριο είναι τα 90 χ.λ.μ. την ώρα. Ακόμα και να θες να ξεχάσεις τα αυτοκίνητα δεν μπορείς καθώς με την ταχύτητα που περνάνε δημιουργούν αναταράξεις στον αέρα και μια μικρή αστάθεια στη μηχανή η οποία ταλανίζεται ελαφρά.
Η Συγγρού είναι μεγάλος δρόμος και πολύ κεντρικός στην Αθήνα και αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι τα μεγάλα γυάλινα κτήρια κατά μήκος της λεωφόρου. Τα κτήρια αυτά στεγάζουν γραφεία εταιριών, αίθουσες εκδηλώσεων, ξενοδοχεία, γραφεία ναυτιλιακών εταιριών, ασφαλιστικές εταιρίες κ. α. Μοντέρνα σχεδίαση, σύγχρονες κατασκευές, εμπνέουν ένα ψευδές αίσθημα γενικότερης ευημερίας. Βλέποντάς τα δηλαδή κάποιος ξένος, όλα αυτά τα κτήρια μαζεμένα κατά μήκος της λεωφόρου μπορεί να νομίσει ότι η Αθήνα και κατ' επέκταση η Ελλάδα είναι πλούσιο και ευημερούν κράτος αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Εν πάση περιπτώσει, εκείνη την Κυριακή, τα γυάλινα αυτά κτήρια καθρέφτιζαν το φως του ήλιου κάνοντας πιο έντονο το αίσθημα ευφορίας που μου είχε δημιουργηθεί εξαιτίας της ηλιοφάνειας.
Βγαίνω από τη Συγγρού και μπαίνω στην παραλιακή λεωφόρο, τη λεωφόρο Ποσειδώνος. Ένα πιο ανάλαφρο αεράκι μου χτυπάει τα χέρια που είναι ακάλυπτα ενώ και η αναπνοή μου γίνεται πιο ελαφρια και ο αέρας λιγότερο αποπνικτικός.
Κάθε φορά που διασχίζω την παραλιακή λεωφόρο μου δημιουργείται η εντύπωση ότι βρίσκομαι σε άλλη πόλη. Μοντέρνες, πολυτελείς πολυκατοικίες και καταστήματα από τη μια πλευρά του δρόμου, φοίνικες οι γραμμές του τραμ και η θάλασσα απ' την άλλη μεριά δημιουργούν μια ειδυλλιακή εικόνα της πόλης, διαφορετική από την γκρίζα και αποπνικτική εικόνα της περιοχής που μένω. Σκέτη απόλαυση να κινείσαι παράλληλα με τη θάλασσα.
Η διέλευση από τη λεωφόρο Ποσειδώνος τελειώνει καθώς στρίβω για να μπω στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Αυτό είναι και το πιο άσχημο κομμάτι της διαδρομής καθώς ναι μεν η λεωφόρος Βουλιαγμένης είναι φαρδύς δρόμος αλλά δεν προσφέρει τίποτα αξιομνημόνευτο στο μάτι. Αντ' αυτού πρέπει να είναι ακόμα πιο προσεκτικός απ' ότι συνήθως κάποιος που διασχίζει τη Βουλιαγμένης, γιατί λόγω των έργων του μετρό έχουν γίνει κυκλοφοριακές παρεμβάσεις και σε κάποια σημεία ο δρόμος στενεύει.
Φτάνω στο σημείο που πρέπει να αφήσω τη λεωφόρο Βουλιαγμένης και μέσω των στενών «συνοικιακών» δρόμων της Δάφνης να βγω προς Νέο Κόσμο κι απ' εκεί σπίτι μου. Διασχίζοντας τα στενά της Δάφνης μου δημιουργείται ένα ψυχοπλάκωμα καθώς οι δρόμοι είναι πολύ στενοί και σε συνδυασμό με τις ψηλές πολυκατοικίες δεν επιτρέπουν σ' όλο το φως του ήλιου να φτάσει στο έδαφος.
Αφήνω τη Δάφνη πίσω μου φτάνω Νέο Κόσμο κι έπειτα από λίγο φτάνω πάλι σπίτι μου. Βγάζω το κράνος με δυσκολία γιατί τα χέρια μου έχουν μουδιάσει από το πιάσιμο του τιμονιού και τους λεβιέδες του φρένου και του συμπλέκτη.
Η βόλτα τελείωσε αλλά τα συναισθήματα είναι πλούσια και το αίσθημα ευχαρίστησης από τη βόλτα μοναδικό, καθώς το πρωινό πέρασε ήρεμα και μακριά από αναίσθητους γείτονες.
Κάνοντας την αποτίμηση της διαδρομής, εκείνο που με κάνει να απορώ είναι πως αυτή η πόλη αλλάζει τόσα πολλά πρόσωπα μέσα σε τόσο λίγα - αναλογικά με το μέγεθός της - χιλιόμετρα.
Μπορεί η αρχαία Αθήνα να είχε προστάτιδα την θεά Αθηνά, όμως αν θελήσουμε να βρούμε προστάτη θεό για τη σύγχρονη Αθήνα η οποία είναι πολυπρόσωπη και εμπεριέχει μέσα της τόσο την ασχήμια όσο και την ομορφιά, νομίζω ότι αυτός που της ταιριάζει καλύτερα είναι ο διπρόσωπος θεός των Ρωμαίων, ο Ιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε για τα σχόλιά σας. Παρακαλούμε να τηρείτε τους κανόνες καλής διαδικτυακής συμπεριφοράς.
Σχόλια άκομψα, προσβλητικά ή άσχετα με το περιεχόμενο του παρόντος ιστολογίου θα διαγράφονται.